3. Znieczulenie. 

W przypadku znieczulenia trzeba podejmować mądre decyzje, ponieważ uczucie odrętwienia w buzi po skończonej wizycie potrafi być dla dziecka męczące. 

Jeżeli zapada decyzja, że leczymy ze znieczuleniem, zapewniamy najlepsze możliwe rozwiązania. Na początek aplikujemy galaretkę, a następnie zastrzyk wykonany najmniejszą igłą z preparatem podawanym komputerowo.

Samo wkłucie zazwyczaj nie jest dla dziecka problemem, znieczulenie komputerowe sprawia, że preparat jest wprowadzany bardzo wolno i nie powoduje dyskomfortu. 

Myśląc o wygodzie małych Pacjentów mamy jednak dużo więcej niż znieczulenie.

Po odbyciu powyższych konsultacji, omówieniu potrzeby leczenia, zalet oraz wad poszczególnych sposobów leczenia, pacjentowi przedstawiany jest ostateczny plan kompleksowego leczenia, uwzględniający przygotowanie ortodontyczne do zabiegu, zabieg ortognatyczny, leczenie ortodontyczne pozabiegowe oraz fizjoterapię, która wspomaga cały proces leczenia na każdym etapie, a po samym zabiegu ortognatycznym usprawnia gojenie. 

Po akceptacji planu leczenia przez pacjenta rozpoczyna się leczenie ortodontyczne, podczas którego lekarz ortodonta zakłada stałe aparaty ortodontyczne. Ich celem jest uszeregowanie zębów w taki sposób, aby podczas zabiegu ortognatycznego móc uzyskać prawidłowe warunki zgryzowe. W zależności od stopnia nasilenia wady takie leczenie trwa około 12-18 miesięcy. Po tym czasie dochodzi do ponownego spotkania z chirurgiem szczękowo-twarzowym, podczas którego oceniane jest ustawienie zębów i wdrażane jest bezpośrednie przygotowanie do zabiegu. 

Wykonywane są ponowne wyciski pod modele gipsowe zgryzu, komplet fotografii twarzy i zgryzu, badanie tomografii stożkowej 3D, aby ocenić pozycje poszczególnych zębów względem szkieletu kostnego. Na tej podstawie planowany jest zakres zabiegu ortognatycznego, aby uzyskać jak najlepsze proporcje twarzy i prawidłowy zgryz. 

Niezwykle istotną kwestią w planowaniu zabiegu i całym leczeniu ortodontyczno-chirurgicznym szkieletowych wad zgryzu jest zapewnienie odpowiedniej szerokości dróg oddechowych. Stanowi to profilaktykę chrapania, a w dalszej perspektywie zespołu obturacyjnego bezdechu sennego (ang. obturative sleep apnea syndrome, OSAS). Choroba ta, u wielu pacjentów niezdiagnozowana i nieleczona, może w konsekwencji prowadzić do chorób układu krążenia, a nawet przedwczesnej śmierci. Tym samym, zwiększenie szerokości dróg oddechowych w sytuacjach tego wymagających stanowi integralną część leczenia ortodontyczno-chirurgicznego wad o podłożu szkieletowym, co jest traktowane na równi z poprawą warunków zgryzowych i rysów twarzy.