O takich doświadczeniach w przeszłości opowiadają nam nasi Pacjenci. Głównym winowajcą był mniejszy wybór środków znieczulających miejscowo, gdy praktycznie jedynym dostępnym preparatem była lidokaina (lignokaina). Jest to podstawowy środek znieczulenia miejscowego, od którego wywodzą się preparaty o mocniejszym i mniej toksycznym działaniu, w tym wspomniana już, najczęściej obecnie stosowana, artykaina. Dzięki modyfikacji budowy chemicznej cząsteczki artykainy udało się zarówno zwiększyć jej skuteczność, jak i zmniejszyć toksyczność. Niemniej efektywność znieczulenia, oprócz samego środka ,zależy również od techniki jego deponowania. Bywa, że niecierpliwy lekarz podaje znieczulenie zbyt szybko i wtedy rzeczywiście może pojawić się ból, który wynika z efektu mechanicznego rozciągnięcia tkanki przez wstrzykiwany płyn. Dlatego tak ważne jest, aby czas deponowania był zawsze optymalnie dostosowany, wtedy można zagwarantować 100% komfort i leczenie wolne od bólu. Innym problemem jest słabsza skuteczność znieczulenia miejscowego w tkankach objętych stanem zapalnym. Wynika to z procesów biochemicznych zachodzących w stanie zapalnym, które powodują rozkładanie cząsteczki znieczulenia miejscowego na nieaktywne jony jeszcze przed jego efektywnym zadziałaniem na znieczulany nerw. Istotne jest wówczas, aby zamiast znieczulenia nasiękowego w obrębie tkanek operowanych, będących w stanie zapalnym podać znieczulenie przewodowe, które wyłączy cały pień nerwu w obszarze, gdzie stan zapalny jest nieobecny.